Anne ben gazeteci miyim? platformu; Medya, Kültür, Toplum Buluşmaları ismini verdiği aktiflik dizisinin üçüncü buluşmasında irtibat akademisyeni Doç. Dr. Aybike Serttaş ve gazeteci, spiker Fulya Soybaş Işık ile bayan cinayeti haberlerinde kullanılan lisanı tartışmaya açtı. Serttaş “Kadın cinayeti haberlerini hikayeleştirmek olayı toplumsal boyutundan uzaklaştırıyor” derken, Işık ise reyting telaşından ötürü nitelikli haberler yapamadıklarına dikkat çekti.
Anne ben gazeteci miyim? platformu tarafından düzenlenen Medya, Kültür, Toplum Buluşmaları’nın üçüncüsü bağlantı akademisyeni, Doç. Dr. Aybike Serttaş ve gazeteci, spiker Fulya Soybaş Işık’ın iştirakiyle cumartesi günü Yerde Adalet Derneği’nde gerçekleşti. “Kadın cinayeti haberlerinde dram rüzgârı: Medyanın kamusal fonksiyonu nerede?” sorusu üzerine şekillenen buluşmanın moderatörlüğünü ise gazeteci Ali Demirtaş üstlendi. Bayan cinayetleri haberlerinde kullanılan lisanın tüm ayrıntılarıyla tartışıldığı buluşmada Fulya Soybaş Işık Türk medyasında, öldürülen bayanın hoşluğunun haber pahasını artırdığı algısı olduğunu vurgularken, Doç. Dr. Aybike Serttaş ise izleyici ya da okurun kelam konusu haberlerdeki ihlallere reaksiyon göstermesi gerektiğini, bu reaksiyonların medya kesimini güzelleştirebileceğini belirtti.
Haberlerde faile değil, bayana odaklanan bir lisan görüyoruz
Doç. Dr. Aybike Serttaş bayan cinayeti ile bayana şiddet haberleri hakkındaki niyetlerini ve akademide bu haberlerin nasıl incelendiğini şöyle lisana getirdi:
“Kadın cinayeti ya da şiddet haberlerinde kullanılan lisanda teknik, içerik ve telaffuz açısından sorunlar olduğunu düşünüyorum. Bizler haberleri evvel teknik olarak inceliyoruz zira teknikle bile siz aslında tarafınızı ya da görüşünüzü belirlemiş oluyorsunuz. Şöyle ki kamera açısı, çekim ölçeği ve açısı, manzaranın uzak yahut yakınlığı üzere noktalara bakıyoruz. Sonra kurguda kullanılan kesmelerin çokluğuna ya da azlığına, kamera hareketinin suratına, yavaşlığına bakıyoruz. Zira şunu savunuyorum: Kamera son derece tarafsız ve soğuk bir obje üzere görünür ancak tıpkı vakitte mana yaratır. Bu yüzden teknik dediğimiz şey yalnızca manzarayı aktarmak için kullanılan bir şey değildir. Tıpkı vakitte teknikle izleyiciye çeşitli hisleri da aktarabilirsiniz. Münasebetiyle haberlerin transferinde bir görselin kullanımı, o görsellerin nasıl hazırlandığı ve kurgulandığına bakıyoruz.
Fatih Altaylı'nın sürmanşetten verdiği haberi…
Derslerimde en çok kullandığım örnek yıllar evvel Fatih Altaylı’nın sürmanşetten verdiği, sırtından bıçaklanan bayanın net bir biçimde yayınlanmış görselidir. Altaylı reaksiyon aldığında bu haberi şöyle savunmuştu: ‘Kendi annem de olsa ben bu görseli bu biçimde verirdim. Zira dikkat çekmek istedim’.
Bizdeki birden fazla sorun aslında bu bakış açısından kaynaklanıyor. Zira siz bu haberlerde fail yerine mağdura odaklanırsanız aslında benzeri durumdaki şahıslara gözdağı vermiş olursunuz. Mesela diyorsunuz ki ‘eşin seni tokatlıyor olabilir lakin bak işte sırtından bıçaklananlar da var. Yani aslında senin durumun o kadar da makûs değil’. Ya da ‘şiddete karşı çıkarsan bak bu duruma gelebilirsin’ üzere. Mağdurun o halde gösterilmesi hem kişilik haklarına alışılmamış hem onun çocuklarında travma yaratabilecek bir şey. Zira artık dijital çağda her şey arşivleniyor ve sonsuz bir arşiv var. Ayrıyeten emsal durumdaki bayanları olumsuz bir biçimde motive edebilecek bir durum.
Bu usul haberlerde en çok faile değil, mağdura odaklanan bir yaklaşım görüyoruz. Bütün bunların dışında kullanılan lisan ve içerik de çok kıymetli. Örneğin kimi haberlerde otopsi raporlarını okuyoruz ya da dinliyoruz. Bunların haberin şahsileştirilmesi, daha da dramatize edilmesi dışında bir yararı olduğunu düşünmüyorum.”
Reyting korkusundan nitelikli haber yapamıyoruz!
Fulya Soybaş Işık mevzuyla ilgili şunları söyledi: “Öncelikle şuna karar verelim. Haber; haber için mi, yoksa reyting için mi? Bizim ana akım medyada haber yalnızca reyting için. Reyting tasası olan yerde de maalesef siz eril bir lisan kullanıyorsunuz, haber metinlerine büsbütün maktule yöneltiyorsunuz. Onun ferdî kıssasından besleniyorsunuz. Ne kadar çok dramatize ederseniz o kadar çok izleyici çekiyorsunuz. TV için yapılıyorsa kamera açıları ile ne kadar çok bağrış çağrış gürültü, ağlama varsa o kadar çok ekrana izleyici çekiliyor. Bu nedenle haberin yalnızca haber olma vasfından ötürü haberleştirilmediği bir coğrafyada yaşadığımız ve reytingin çok değerli olmasından ötürü gerçek bir bayan kompozisyonunda, bayan bakış açısının içselleştirildiği ve geliştirildiği nitelikli bir haber yapamıyoruz.
Reyting korkusu ve patronaj sistemi olduğu ve o işverenin da sizden reyting beklediği sürece bu mevzuda güzelleşmeler olur mu, bilemiyorum. Ancak natürel ki büsbütün bir olumsuz tablo çizmek anlamsız olur. Şuurlu gazeteciler ve etrafını bilinçlendirmeye çalışan beşerler olduğu sürece güzelleşmeler olacaktır. Örneğin Türkiye’de bir İstanbul Mukavelesi ve 6284 maddeli kanun var. Ve bunu biz çıkarttık. Türkiye birinci imzacı ülke oldu. Hükümeten söylemiyorum lakin kanun koyucuları zorlayacak bir kapasitemiz olduğu sürece âlâ yerlere hakikat gideceğine olan inancım var. Kâfi mi pekala, hayır.”
Hikayeleştirmek, olayı toplumsal boyuttan uzaklaştırıyor
Kelam konusu haberlerin üretiminde farkındalık konusunun çok kıymetli olduğuna dikkat çeken Serttaş, şunları söyledi: “Bu yazdığımın, bu yaptığım haberin cinsiyetçi olduğunun farkında mıyım, ya da bu ürettiğim haberde nefret söylemi olduğunun farkında mıyım? Örneğin haber başlıklarında şunları görüyoruz: ‘Alkollü genç kız konuta dönerken, fettan bayan 2 erkeği birden yaktı’. Dizilerde de erkek karakter ‘seni çok seviyorum’ deyip bayan karakteri kollarından bağlayıp odaya kapatıyor ve biz buna aşk diyoruz. Biz ‘şu telaffuz cinsiyetçidir’ dediğimizde, ‘bu telaffuzda bir sorun var’ dediğimizde ve insanları uyardığımızda aslında insanların bunun farkında olmadığını da görüyoruz. Farkında olmadıkları için yapıyorlar ve bu nedenle bunları lisana getirmek çok değerli.
Örneğin Özgecan Aslan’ı tanıdıkça, onun hikayesini öğrendikçe, daha da üzüldük. Zira durum hikayeleştirildi ve kişiselleştirildi. Böylelikle biz duygusal bir uyarılma yaşadık ve olayın toplumsal boyutunu düşünmektense bireye odaklı düşünmeye başladık. Bu yüzden de hoş bir bayan kelam konusu olduğu vakit daha fazla dikkat çekiyor. Zira haber öyküleştirmeye ve dramatize etmeye daha müsait oluyor. Bu da TV’nin ticari bir işletme olmasından kaynaklanıyor.”
Haber çok önemli tartışmalardan geçebiliyor
Haber üretim süreçlerinde kimin nasıl kelam sahibi olduğu konusunun da konuşulduğu buluşmada Işık, şunları söyledi: “Haber toplantılarında haberi nasıl göreceğimiz, nasıl yapılandırılması gerektiği mevzuları kesinlikle konuşuluyor. Bir muhabirin, ‘bu benim görüşüm ben bu haberi bu türlü yaparım yahut yapmam’ demek üzere bir lüksü yok. Bu biraz deneyim ve vakitle olan bir şey. 20 yaşında ‘ben bu haberi bu türlü yapmam’ diyemezdim ancak şu an ‘yapmıyorum, yapmam’ diyebiliyorum. Yapmak istemememin sebeplerini anlatıp, farklı bir bakış açısı getirip önlerine koyduğunuz vakit kabul edilme talihi çok yüksek. Lakin bunu diğer biri yapabilir mi, bilmiyorum.
Emine Bulut cinayetinin haberi nasıl verilmeliydi?
11 yaşındaki kızının gözleri önünde boğazı kesilen Emine Bulut cinayetinde olduğu üzere imajın verilmesi ya da verilmemesi istikametinde çok önemli tartışmalar yaşandı. Genelde polis adliye muhabirliğinden gelip, bunları çok içselleştirip sıradan bir olay üzere gören bir haber müdürünüz varsa bunun verilmesi taraftarı olur. Çok daha dikkat alımlı ve uyarıcı olacağını düşünürler. Zira onlar onu o kadar içselleştirdikleri için daha farklı bakıyorlar. Fakat bayan problemiyle, eğitimle, sıhhatle uğraşan muhabirler ekseriyetle bu haberin bu türlü olmaması gerektiği, farklı geri dönüşleri olabileceği, ekran başında o saatte çocukların olduğu, insanların psikolojisinin olumsuz etkilenebileceği ya da cinayetin öteki insanlara yol gösterebileceği üzere münasebetler sunabiliyor. Bu bahiste toplantılarda çok önemli tartışmalar yaşanabiliyor. Bu tartışmalarda haberlerin nasıl yayınlanacağı belirleniyor.”
Sokak röportajlarında “güzel bayanlara soru sor” diyen yöneticilerle çalıştık!
Gazeteci Işık, haber üretiminde hoşluk algısının ne derece fecî bir yere varabileceği konusunu ise şöyle örneklendirdi:
“Sokak röportajı diye bir gerçek var Türkiye’de ve her muhabir bunu tadacaktır. Hiç tanımadığınız insanlara anlık olarak haber konusu hakkında ne düşündüklerini sorarsınız verdikleri yanıtlar da habere renk katar. Benim bir yöneticim bana, ‘sokakta hiç mi hoş bayan yok kardeşim? Nerede eciş bücüş dandik adamlar var gidip onunla röportaj yapmışsın’ dedi. Algı bu maalesef. Medya çalışanlarındaki algı buyken sizi izleyen algının halini siz düşünün. Öte yandan aslında birçok davada haber olmasından ötürü bir sonuca ulaşıyor. Büsbütün haberleri kestiğiniz vakit o vakit maalesef yargıyı da kaybediyorsunuz. Lakin haberin nasıl yapılması ve geliştirilmesi konusunda çalışmak lazım. ‘Medya şu an çok makus bir durumda, bir şey yapılmıyor’ deyip de geçmemek lazım.”
Öldürülen bayanın hoşluğu haber bedelini artırıyor
Işık kelamlarını şöyle sürdürdü: “İçeriden bir tenkit olarak, bir de öldürülen bayanın ne kadar hoş olduğu sıkıntısı var. Öldürülen bayan hoş değilse haber oluyor mu? Özgecan Aslan bu kadar hoş ve alımlı olmasaydı haber olur muydu? Çok acı fakat Türkiye’deki habercilik algısı bu. Ancak alışılmış ki dediğim üzere hala bir şeyleri düzeltmeye, güzelleştirmeye çalışan, işini layıkıyla yapmaya çalışan beşerler var.”
Tek bilgi kaynağımız TV yahut gazete olmamalı!
Tüm bunların akabinde Doç. Dr. Serttaş ise tek haber edinme ve bilgi kaynağımızın TV yahut gazete olmaması gerektiğine dikkat çekti: “Günde on saate TV izleyen bir toplumdan cinsiyetçi olmamasını, tüketim taraftarı olmamasını, şiddeti dramatize etmemesini bekleyemezsiniz. İnsanların neyden beslendiği de çok değerli. Haberlerdeki o eşikleri aşabilmek ve onda bir sorun olduğunu ayırt edebilmek lazım.
uygusal uyarılma, dramatize etme ya da sansasyonalizm haberin tabiatına büsbütün alışılmamış. Ancak bunlar bir yandan da insanların çok güzeline gidiyor. Yani ikisi ortasında istikrar kurabilmek çok güç. Biz de bu noktada basın mensuplarından özdenetim bekliyoruz. Yani sansürle bu işi yapmak sağlıklı ve uygar bir yol değil. Ve özdenetim uygulayabilen medya mensupları hayli bir etap kaydedilebilir. Birebir vakitte izleyicilerin de yanlışsız okuma yapmaları ve kendilerini geliştirmeleri lazım. Bu ikisi birleştiği vakit çıtayı yükseltebiliriz.”
Medya okuryazarlığı biraz yorulmayı gerektirir
Bütün bu süreçlerde medya okuryazarlığının ne derece kıymetli olduğu konusunda ise Serttaş şunları söyledi: “Çok değerli ancak medya okuryazarlığı bireyin efor sarf etmesini gerektiren bir şey. Bu aslında insanın doğasıyla ilgili bir mevzu: Kendisine sunulanları sorgulamadan olduğu üzere kabul etmek… Bu bilişsel bir hareket. Bizi zihinsel olarak rahatsız edecek, kendimizi sorgulayacak, kendi gerçeklerimizden kuşku etmemize neden olacak şeylerden uzak duruyoruz. Birey, yalnızca kendi düşündüklerini söyleyen yayınları takip ediyor, böylelikle kendini bir at gözlüğünün içine hapsediyor ve bilişsel olarak da rahat oluyor. İnsanların birçoklarının eğilimi bu. Rahatsız olmayı tercih edenler aslında biraz daha yiğit olanlar ve hayatı sorgulayanlar.
Medya okuryazarlığı için baş yormaya istekli olmak gerekiyor. Bir yandan herkes çok bezgin. İsteksizler. Beşerler yalnızca gündelik hayat koşturmacasına ve ferdi kaygılara bürünmüş. Medya okuryazarlığı yani nitelikli yaşamak biraz da yorulmayı gerektiriyor. Bu hususta çok umutlu ve olumlu değilim.”
Ekranda tecrübeli isimlere yer verilmeli
“Bu haberlerde spikerin inisiyatifi nerede ya da var mı?” sorusuna şöyle karşılık verdi Işık: Spikerlik yaptığım periyotta kesinlikle müdahale ediyordum spiker metinlerine ya da kendim yazıyordum. 'Bunda bir yazımhatası yahut niyet yanlışı var. Bunu bu türlü okumak istemiyorum’ diyebiliyordum. Fikir alışverişinde bulunuyordum. Lakin yalnızca ana akımda değil bütün televizyonlara baktığımızda yeniden ekranda tecrübeli spiker ya da muhabir görmek çok sıkıntı. Bakın CNN ya da BBC’ye, spikerleri, muhabirleri hepsi çok tecrübeli. Biz de ise tam karşıtı. Ne kadar genç o kadar güzel.
Muhakkak bir yaşın üzerindeki bayan spikerler ekranda istenmiyor!
Spikerlikte şayet bayansanız bir yaşın üstünü geçtiğiniz vakit gönderiliyorsunuz. Kelam konusu tecrübesiz spikerlerin ya da ekrana yalnızca yakıştığı için o pozisyona getirilen spikerlerin yalnızca prompterdaki metni okumak üzere bir kapasitesi var. Onları yargılamak için söylemiyorum. Keşke arkadaşlar gazeteciliği ya da spikerliği gerçek bir meslek olarak görse ve üzerine çalışsa, düşünse de o metni nasıl yorumlayacağını bilse, ancak bu türlü bir dert da yok. Önüne ne konuyorsa onu okuyor.
Spikerlerin, muhabirlerin ya da ekranda olma hayali kuran herkesin ne kadar donanımlı olduklarıyla yüzleşmeleri gerekiyor. Maalesef bizdeki genç ve hoş algısı yıkılmadığı sürece ekran önünde de çok büyük bir muvaffakiyet yakalanacağını düşünmüyorum.”
Medya dalında bayan yöneticiler yok denecek kadar az!
Fulya Soybaş Işık, gazetecilerin üstlerine karşı ısrarcı olması gerektiğini savundu ve ekledi: “Ben bu haber bu türlü yazmak istemiyorum’ ya da ‘ben bu fotoğrafı bu türlü vermek istemiyorum, zira bu nedenden dolayı’… Genelde bir sonuca bağlamak gerekiyor. Zira bağlanmadığı vakit her vakit üst sistem kazanıyor. Bu nedenle belli bir nedeniniz olmalı, bunu açıklamanız lazım. Yapılan haberin türel boyutlarının olabileceği münasebetler sunulmalı. Bayan meslektaşlarımızın mevzuya daha hassas olduğunu biliyorum. Lakin maalesef bayanların medyada kıymetli yahut yönetici pozisyonunda değil.”
Medyadaki bayan istihdamı cam tavan sendromu nedeniyle artmıyor
Serttaş ise husus hakkındaki niyetlerini şöyle lisana getirdi: “Medyadaki bayan istihdamının niteliği de sistemin bu halde işlemesine neden olmuş. Biz buna cam tavan sendromu diyoruz. Mesela orta seviyede çalışan birçok bayan var lakin üst seviyede neredeyse yok denecek kadar az. Tıpkı niteliğe sahip bayan ve erkeklere bakıldığında erkeklerin daima o yönetici konumlarına atandığını görüyoruz. Bütün bunlar bu eril bakış açısının devam ettirilmesine sebep oluyor.”
İzleyici ya da okur yansısını göstermeli!
Bayan cinayeti ile şiddet haberlerinin nasıl haberleştirilmesi konusunda Serttaş şunları söyledi: “Haberlerde seçilen imgeler ve haberin çerçevesi çok değerli. Olayın hangi boyutunun nasıl ele alındığı, neyin vurgulandığı çok kıymetli.
Dramatize alışkanlığımızdan vazgeçmeli, gerçekleri konuşmalıyız!
Haberlerde hemen dramatize etme alışkanlığının ortadan kaldırılması lazım. Kullanılan sıfatlara dikkat edilmeli ve olabildiğince düz bir lisan kullanılmalı. Ancak biliyorum ki tüm bunların önünde reklam ve sponsor baskıları var. Öncelikli maksat para kazanmak. Lakin bütün bunlar biraz izleyiciyle de ilgili. İzleyici ya da okur, dramatize edilen haberlere büyük reaksiyonlar göstermeli. Bizim izleyici yahut okur olarak vereceğimiz yansılarla bir şeyler düzeltilebilir. Öte yandan biraz akademiden itekleyerek, biraz işin içindeki şuurlu insanların daha fazla sorumluluk almasıyla biraz da izleyici/okur yansısıyla güzel bir yerlere varılabilir. Tüm bunları yaparken hoşluk müsabakalarına da araba fuarlarındaki küçük etekli bayana da reklamlardaki tek kaygısı grileşmiş çamaşırları olan bayanlara da karşı çıkmalıyız. Reaksiyon vermemiz ve neye reaksiyon verdiğimizi de işaret etmemiz gerekiyor. Bu reaksiyonlar çoğaldıkça en azından kurum ve kuruluşlar ticari kaygılarla da olsa geri adımlar atabilir. Sessiz olmamak da bir adımdır.
Gazetecilerin çok önemli eğitimlerden geçmesi gerekiyor
Fulya Soybaş Işık ise hemen yapılması gerekenler hakkındaki niyetlerini şöyle lisana getirdi: “Acilen bu mesleği devam ettirenlerin çok önemli eğitimlerden geçmesi lazım. Dernekler, STK’lar, yetkili kurum ve şahıslar, cemiyetler nitekim gazetecilik mesleğine gönül vermiş insanlara cinsiyetçi lisan nedir, toplumsal cinsiyet eşitliği nedir, eril lisan nasıl kırılır, üzere bahislerde eğitimler vermeli. Lakin bu türlü böyle bir yerlere varabiliriz. Bunlardan kimileri yapılmıyor mu, elbette yapılıyor. Dinleyenler olduğu üzere dinlemeyenler de oluyor. Lakin bu bir süreç ve arbedeyle devam edecek. Daha yolun başındayız. Vazgeçmemek ve umutsuz olmamak lazım. Öte yandan üniversitedeki ilgili alanlarda eğitim gören öğrencilerin daha donanımlı bir formda mezun edilmeleri gerekli. Öğrencilerin okullarda yeteri kadar eğitim gördüklerine inanmıyorum. Ki zati birincil sorun de oradan kaynaklanıyor. Ayrıyeten bayanların medya bölümünde üst seviye yönetici pozisyonlarında olması da bir diğer kıymetli mevzu.”
Adil Gür'ün açıklamaları büsbütün cinsiyetçi
Bayana yönelik nefret ve cinsiyetçi telaffuzlar konusunda şimdiki bir örnek olan Adil Gür olayı hakkında ise Serttaş şunları söyledi: “Adil Gür olayı büsbütün cinsiyetçilik. Kendisinin hala haksız olduğunu düşündüğünü düşünmüyorum. Ancak bu durum yalnızca haberlerde ya da tartışma ortamlarında değil. Reklamlarda, dizilerde ve sinema sinemalarında de tıpkı görüntü var. Bunlar birleştikçe bizim o atmosferin dışına çıkmamız çok zorlaşıyor. Mesela şu çok izlenen dizilerde çok fazla şiddet sahneleri var. Ve beşerler bunun ismine ‘tutkulu aşk’ diyebiliyor. Cinsiyetçi telaffuzlar çok farklı yerlerde üretilmeye devam ediyor. Adil Gür’ün söylediği şeyi bir güldürü sinemasında de görüyoruz fakat orada herkes gülüyor.”
Gür, söyledikleri konusunda cesaretlendirilmiş
Işık ise bu mevzuyla ilgili şunları söyledi: “Kendisinin ağzından o kelamlar çıkarken tahminen farkında değil, bilmiyorum lakin ortada bir gerçek var ki, o da söylediği laflar konusunda cesaretlendirildiği. Bugün siyasetten de cüret alınabiliyor. Bu aslında çocukluktan başlıyor.
Ataerkil toplumlarda eğitim ve bayana bakış bu olduğu sürece; bir birey ne kadar bir yerlere gelirse gelsin mevki sahibi olursa olsun tam olarak eğitimini tamamlayabilmiş olmuyor. Üstelik yalnızca erkekler değil bayanların birçoklarında da bu cinsiyetçi durum var. Eğitim ve aile içinde nasıl yetiştirildiğiniz de kıymetli. Başlardaki bayan algısı değişmeli. Bu algı değişmediği ve toplumsal cinsiyet eşitliği sağlanmadığı sürece bizler sorunu medya ayağı olarak hukuk ayağı olarak tartışmaya devam ederiz.”
Üniversiteler de toplumun mikro hali
Serttaş, nefret telaffuz, hak ihlali, toplumsal cinsiyet eşitliği üzere hususların üniversitelerdeki öğrencilerdeki karşılığının ne olduğu konusundaki niyetlerini şöyle lisana getirdi: “17-21 yaş ortasındaki kimi gençler birinci kere ‘cinsiyetçilik nedir’ sorusunu duyuyor. Ya da yanlışlı haberleri birinci defa fark ediyor. Ve bu süreçlerin sonunda telaffuzlarını düzelttiklerini ve bakış açılarını değiştirdiklerini görüyorum. Bu hoşuma gidiyor ancak tabi hiç ulaşamadığım öğrenciler de oluyor. Bu bahisleri gereksiz görenler de oluyor.
Üniversitedeki profil aslında dışarıdaki profilin bir mikro hali üzere. Bu işin öğrenci boyutu bir de akademisyen boyutu var. Türkiye’deki akademisyenlerin birden fazla son derece nitelikli çalışmalar yapan hayatını bilime vakfetmiş beşerler değil. Üniversitelerde de cinsiyetçi hocalar ve yöneticiler var. Örneğin rektörlerin birden fazla erkek. Dışardaki sistem burada da devam ediyor. Türkiye ile görünüm birebir. Ancak tekrar de anlatmaya ve tartışmaya devam etmek gerek diye düşünüyorum.”
Anne ben gazeteci miyim? Platformu Hakkında
Anne ben gazeteci miyim? platformu Medya, Kültür ve Toplum Gazeteciliği başlığıyla ve ‘soru sormak’ temel kavramıyla aktüel medya tenkit ve tahlillerinin yazıldığı, uzun vadede medya raporlarının tutulduğu, medya, kültür ve toplum eksenli söyleşi, şimdiki haber ve araştırma haberlerinin üretildiği, özgün ve bağımsız bir platform olarak 2018 yılının haziran ayında www.annebengazetecimiyim.com web adresiyle yayın hayatına başladı.
Bir yanıt bırakın