Düzgünlük her yerde… Hastanede, iş yerinde, okulda, markette ve hatta metroda. Tıpkı vakitte alt kat komşunuzda. Pekala nasıl? Nezaket ile kol kola… Bugün size başıma gelen enteresan bir tesadüften bahsedeceğim.
Geçtiğimiz günlerde bir iş için çok acil bir biçimde bir yere yetişmem gerekiyordu. Malum, sokağa çıkma kısıtlamaları… Süratli bir halde konuttan çıkıp metroya koştum. Bir de baktım, İstanbulkartımı öbür çantamda unutmuşum. Olağan vakitlerde çabucak diğer kart alıp yoluma devam edebilirim fakat pandemi nedeniyle halk sıhhatini korumak için hayatımıza giren HES kodu uygulaması nedeniyle yeni kart ile elimizi kolumuzu sallayarak rastgele bir toplu taşımayı kullanamıyoruz. Kartın HES kodu ile eşleştirilmesi gerekiyor. Bu ne demek? Dakikalarla yarıştığım mühlet içinde kartı İstanbulkart uygulaması üzerinden eşleştirmem gerekiyor. Pekala ben neredeyim? Metroda. Burada İnternet çekiyor mu? Uygulamayı kullanabilecek kadar değil. Ne yapabilirim? Alo 153 Beyaz Masa’yı arayabilirim.
153’ü aradım, (diğer her arayan gibi) işimin hakikaten acil olduğunu, bana çabucak şu anda yardım edip edemeyeceklerini sordum. Şayet uzun sürecekse, tekrar metrodan büsbütün dışarı çıkacağım ve taşınabilir uygulama üzerinden işimi halletmeye çalışacağım, zira 5 dakika bile o sırada kıymetli. Sınırdaki 153 çalışanı sağolsun, merak etmememi, sürecin en fazla 2-3 dakika süreceğini söyledi, bilgilerimi aldı, süreci yaptı, teşekkürler edildi ve ben yoluma devam ettim, olmam gereken yere yetiştim. E pekala haber bunun neresinde diyeceksiniz… Anlatmaya devam ediyorum.
Tekrar geçtiğimiz günlerde konutta olmadığım bir vakit bir kargom gelmiş. Kargo görevlisine bırakabileceği bir iki alternatif söyledim. Son olarak site görevlimize bırakmasını rica ettim. Sonrasında aradı, “Görevlinin kızına teslim ettim Selen Hanım, teşekkür ederim” dedi. Buraya kadar da her şey olağan… görünüyor. Lakin değil, zira site görevlimizin kızı yok. Sonra, fark ettik ki, binada alt kat komşumun kızına bırakmış. Tamam, kargo işi de halloldu. Hâlâ bahse gelemediniz diyecek olursanız, ha geldim ha geliyorum, merak etmeyin.
Kargomu teslim almak için alt kat komşuma gittim. Kızı açtı kapıyı. Nasılsınız, güzelsiniz, hoşbeş derken kargomu verdi. Son anda “gideceğiniz yere yetişebildiniz mi?” diye sordu. Anlamaz gözlerle baktım. “Dün” dedi, “benimle konuştunuz”. Hatırlamaya çalışıyorum ancak yok, konuşmadık. Ne vakit, nerede diye sordum. “153’ü aradınız” dedi. “Bir yere yetişmeye çalışıyordunuz, kartınızı HES kodu ile eşleştirmek için aradığınızda bana denk geldiniz, size ben yardımcı oldum” dedi.
16 milyona yaklaşan nüfusu ile iğne atsanız değil bulmak; Bostancı’da atacağınız iğnenin kendini Bakırköy’de bulabileceği İstanbul’da, 153 davet merkezinde alt kat komşumla karşılaştım. Beni o sırada tanımamıştı. Sonrasında adımı soyadımı duyunca, öteki birine sormuş, ben olduğumu anlamış. Yardım ederken, “merak etmeyin, çabucak hallolacak, rahat olun Selen Hanım” derken ben onun için on altı milyona yaklaşan nüfustan rastgele bir İstanbulluydum. Lakin o telefonda yeniden de işinin gereği olmamasına karşın “merak etmeyin, yetişeceksiniz” dedi… Nezaketle… Sakince.
İşte ben o nazik 153 çağır merkezi çalışanı ile alt katımda karşılaştım. Denk geldikçe günaydınlaştığım, yer yer bir şey danışmak için uğradığım biri çıktı. Öbür davet merkezi çalışanları üzere… Yalnızca sınırın öbür ucunda bir ses diye, günümüz yeterli geçmedi diye, bir daha karşılaşmayacağız diye hoyratça konuşma hakkını bulabildiğimiz tüm davet merkezi çalışanları üzere. Zira bizim “çok acil, çok önemli” ya da “çok hayati” meselerimiz var.
Halbuki hayat, halbuki uygunluk bir teşekkürde, rica etmekte gizli. Zira nezaket kimi vakit Kadıköy’ün bir semtinde, kimi vakit ise bir komşunuzun çalışma odasında.
Bugünkü tesadüf öykümüzün sonuna geldik. Bir diğer farklı tesadüfte yahut sürpriz uygunlukta buluşmak üzere… Hoşçakalın.
İlginizi çekebilecek öteki yazılar:
Bir yanıt bırakın