Yalnızca beyaz bir elbise ve bir düğün kümesi ile yırtıcı bir bilinmezliğin içine atladım. Bağım o vakte kadar en azından 100 defa bitmiş olmalıydı lakin ben bir ayrılık yaşamayı daima reddetmiştim. Kendi ihtişamımdan korkuyordum, o da bana içinde yaşayabileceğim çizgiler vermişti, ta ki bir gün o çizgilerle belirlenmiş alan beni boğana ve tek tahlilim o sonları yok etmek olana kadar.
Kalbimin korkusuz olduğunu öğrendim
“Kabul ediyorum” dediğimde beş yılda nasıl bir insan olacağımı bilmiyordum, benim için değerli de değildi bu. Evliliğimin bir ay yahut yirmi yıl sürmesi değerli değildi. Büsbütün yanlış sebeplerden mi yahut o an için hakikat ancak sonra yanlışa dönüşecek sebeplerden mi evlendiğim de kıymetli değildi. Kıymetli olan bütün bunlara bakıp “Aynı şeyi tekrar yapar mıydım?” sorusu da değil (ki yapardım). Kıymetli olan korkusuz olduğum. Biraz yıpranmış da olsa kalbim artık daha da korkusuz. Kalbim yaşadıklarımın ışığında artık daha güçlü ve yine sevmeye hazır.
Daha âlâ bir insan oldum
Evliliğim duygusal ve fizikî olarak sağlıklı değildi. Hayatımın 10 yılını sevgiyi hak eden bir insan olmam gerektiğini düşünerek ve buna çalışarak harcadım. Sonunda uyanıp kendime geldiğimde fark ettim ki aslında istediğim sevgi benim kendimde bir şey değiştirmemi gerektirmiyordu. Yani, baştan başlamam gerekiyordu.
Kendi başıma bir meskeni çekip çevirmeyi ve bütçemi denetim etmeyi öğrenmem gerekiyordu. Vakit geçirmek için yeni yollar ve arkadaş etrafları bulmam gerekiyordu. Kendi pisliklerimle kendimin uğraşması gerekiyordu ve bu durum samimi olarak hiç güzel değildi. Kaç gece yatağımda ağladığımı sayamıyorum bile. Hakikaten bütün bunları kendi başıma yapabilir miyim diye düşündüm.
Lakin karanlığın başka tarafı her vakit aydınlıktır ve aslında nasıl biri olduğumu görme talihi yakaladım, bundan sonra da nasıl biri olmak istediğim hakkında kararlar aldım. Tahminen de her vakit bunların içimde olduğunu keşfettim ve tahminen de olmam gereken kişi olabilmek için hayatımın büsbütün çökmesi gerekiyordu. Boşanmadan sonra olduğum kişi hiç bitmeyeceğini düşündüğüm bir şeyin sonunda birinci başlarda olduğum, parçalanmış bir halde oturan gözü yaşlı halim değil. Şu anda net olarak görebiliyorum ki bu an bu insan olabilmem için evliliğimin bitmesi gerekiyordu; bazen her şey hepimizin içinde küçük de olsa yanan bir Anka kuşunun olduğunu unutmamakla ilgili.
Kendime daha çok güveniyorum, ne istediğimi tam olarak biliyorum (ve bunu lisana getirmekten korkmuyorum)
Evliliğim sona erdiğinde insanları memnun etme modumdaydım; neye gereksiniminiz varsa o olmaya hazırdım, alışılmış şayet o şey olmak sizin beni kabul etmeniz ve sevmeniz manasına geliyorsa. Bundan sonra kendime geldiğimde gördüm ki çok fazla şeyden uzak kalmışım. Hangi mevzularda taviz verebileceğimi, hangi hususlarda taviz vermek istemediğimi biliyordum. Oburlarının niyetlerini değil, kendi hayatımın nasıl olmasını istediğimi biliyorum; razı olmak tabirini sözlüğümden attım. İstediğim hayatı özür dilemeden yaşamayı öğrendim. Bana karşılıksız sevgi ve takviye gösterenlere hürmet duymaya başladım. Arkadaş yahut sevgilinin beni sevdiğini söylemesi, beni bir bütün olarak sevdiği manasına gelir; harika olduğumda da, seni güldürdüğümde de, kusur yaptığımda da, koşarak kaçmak istediğim o günlerden birini yaşarken de. Beni bir bütün olarak sev ya da hiç sevme. Yarımlar için vaktim yok yahut bir şeyler hak ettiğimi sana kanıtlamak için de… Zira bir şeyler hak ettiğimi esasen biliyorum. Ben göze görünenden çok daha fazlasıyım; saç rengim değilim; yumuşak dudaklarımın etrafındaki gülümseme kırışıkları değilim; pantolonumun vücudu değilim ve benim neleri hak ettiğim sütyenimin kup büyüklüğüyle belirlenemez. Beni özel yapan, beni kendim yapan beni tanıyanların benim hakkımdaki anıları: diğerleri içinde uyandırdığım özgürlük hissi. Saçmaladığım için özür dilemek zorunda olmadığımı biliyorum; yoga yapıyorum lakin tahminen öncesinde bir kadeh şarap içiyorum. Hayattaki en hoş şeylerin birçok tezatlık içerdiğini fark ettim ve bunun sonucunda kendi tezatlıklarım için özür dileme isteğimi kaybettim.
(Birazcık) Çılgın olduğumu kabul ettim
Evliliğimin sona ermesine birçok şey tesir etti lakin en kıymetlilerinden biri kendime karşı dürüst olmamdı; aslında bana uygun bir hayat yaşamıyordum. Hayat benim için karmakarışık, öngörülemez ve çoğunlukla istek ve tutku temelli aslında. Gürül gürül akan şelalelerin etrafındaki kayalıklarda üstsüz güneşlenirim; yıldızların altında müzik eşliğinde iç çamaşırımla yoga yaparım; aklımı başımdan alan bir adamın dudaklarından öperim. Şu an biliyorum ki, hayatımı yaşama biçimim hiçbir vakit bize anlatıldığı üzere olmayacak. Boşanmam sayesinde öğrendim ki, biri beni ne kadar severse sevsin bana büsbütün sahip olamayacak. Benim kalbim çılgın bir yer ve ben dolunay ışığını arzuluyorum. Yabaniyim ve hayata çılgınca aşığım; bu hayatın manasını yahut beni nereye götüreceğini bilmiyorum fakat tekrar de bu hayat beni hayrete düşürüyor ve ben karanlık bir gökyüzü altında kayan yıldızlara dilekler tutarak oturacağım zira hayatın ve aşkın büyüsüne inanıyorum.
Kaynak:
Bir yanıt bırakın